Οι καρτέλες έχουν την καρδιά του περιπλανώμενου. Όποτε είμαστε οι βόλτες μας μαζί στο λόφο πίσω από το σπίτι μας, πάντα θέλει να πάει νότια. Προσφέρει προσεκτικά το λουρί του σαν να λέει, “Ας πάμε με αυτόν τον τρόπο,” καθώς και κοιτάζει μακριά σε απόσταση προς την πόλη της κοιλάδας του μύλου, το οποίο χρησιμοποιήσαμε στο διαδίκτυο πριν μετακινήσουμε εδώ.
Δεν καταλαβαίνω αν είναι μόνο η φαντασία μου, όμως όποτε τον άφησα να μας οδηγήσει, πάντα θέλει να πάμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: Νότια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θέλω να πω, θα ελέγξουμε το λόφο, καθώς και θα ανεβεί τα δέντρα καθώς και τα πτηνά κυνηγώντας καθώς και το πιο φιλικό χόρτο, ωστόσο προσπαθεί πάντα να μας ωθήσει στην ίδια την ίδια κατεύθυνση.
Μερικές φορές ερωτεύομαι αν θα προσπαθήσει να περπατήσει όλο το δρόμο. Ελπίζω όχι. Είναι περίπου 20 μίλια, καθώς και η μόνη μέθοδος για να φτάσετε εκεί υπάρχει από τον αυτοκινητόδρομο ή με τους ανοικτούς λόφους Novato, οι οποίοι είναι γεμάτοι από κογιότα καθώς και bobcats καθώς και ρακούν καθώς και άλλα ζώα που είναι πιο σπάνια από τις καρτέλες.
Είναι ένας από τους λόγους που δεν έχω αισθανθεί ποτέ άνετα να τον αφήσουμε να πάει έξω ακριβώς εδώ από μόνος του – αφού φοβάμαι ότι θα προσπαθήσει να περπατήσει όλη τη μέθοδο πίσω στην κοιλάδα του μύλου.
Αυτός και εγώ ήμουν σε αμέτρητους περιπάτους ακριβώς μαζί μαζί μαζί, καθώς και δεν έχει σημασία τι, πάντα θέλει να πάμε νότια.
Με κάνει να είμαι λυπημένος … Πρέπει πάντα να μας σταματήσουμε πριν φτάσουμε στον πρωταρχικό δρόμο, καθώς και να πω, “Λυπάμαι, tabby. Δεν μπορούμε να πάμε έτσι. Είναι τόσο μακριά », καθώς τραβάει το λουρί, καθώς και κοιτάζει προς τον νότιο ορίζοντα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ερώτμαι αν σκέφτεται, “εκεί που χρησιμοποίησα για να ζήσω. Αυτό είναι το σπίτι. ”
Οι φιλικοί εθισμένοι της κοινότητας γοητείας,
Karen καθώς και καρτέλες